In de ban van Johan

Ik wil graag iets met je delen, heb je even? Ik lees graag. En als ik dat doe lees ik graag over de dingen die al geweest zijn. Geschiedenis heet dat. Maar misschien haak jij net zo snel af bij dat woord als ik bij het woord andijvie. Dus dat woord ga ik niet gebruiken. Maar onlangs las ik Musch. Een boek van Jean-Marc van Tol (die je misschien kent van Fokke en Sukke). Jean-Marc heeft mij enthousiast gemaakt voor dit verhaal. Musch is het eerste deel in een trilogie over Johan de Witt. Voor ik dat boek las wist ik dat:

1. Johan de Witt een belangrijke politieke figuur is geweest, in een periode die ik niet kon benoemen.
2. Hij vermoord is.

Na het lezen van Musch heb ik:

1. Veel geleerd over de politiek en het koningshuis van toen en van nu (want dat doet de vertelling van de -ok nog één keer dan- geschiedenis).
2. Meer begrip voor dingen.
3. Heel veel nieuwe vragen, klein en groot, waar ik antwoord op wil.

Kortom: ben ik in de ban van Johan en ‘zijn’ en dus mijn en dus jouw Nederland. Ik ga daarom deze komende week, waarin mijn kinderen even niet onder mijn vleugels zijn, een beetje op zoek naar Johan’s voetstappen. Ik wil meer weten maar ik wil ook stilstaan bij waar mijn eigen kleine edoch welvarende en geregelde wereldje vandaan komt. Welke grote omwentelingen ervoor gezorgd hebben dat ik nu denk wat ik denk, vind wat ik vind, eet wat ik eet, etc. Een schakel in de keten die Nederland gemaakt heeft wat Nederland is.

Jarenlang werkte ik in Den Haag en liep ik over het Binnenhof zonder stil te staan bij de grote verhalen die zich daar afgespeeld hadden, keek ik nooit eens op naar de Eerste Kamer om te fantaseren achter welke van al die ramen prins Willem II, de kleinzoon van de de welbekende Willem van Oranje, geboren is. Sterker nog, hoe vaak ben ik niet langs het geboortehuis van jdw in Dordt gefietst, op weg naar de kroeg, zonder op of om te kijken? Tijd om dat wel te doen.

Ik deel deze week mijn ervaringen omdat ik heel soms weleens bij iemand eet en die maakt dan andijvie, iets waar ik dus normaal niet zo voor warmloop, maar dan geniet ik toch. Dan is het waarschijnlijk anders klaargemaakt dan de andijvie waar ik een afkeer van heb. Het idee: wie weet kan ik je boeien met mijn belevenissen en overdenkingen inzake jdw. Dus als je het leuk vindt om door mijn ogen een heel klein beetje mee te kijken naar het verhaal van Nederland door nu Johan de Witt ‘achterna te reizen’ nodig ik je uit om me te volgen. Daarna ga ik weer foto’s van mijn kinderen delen en kattenfilmpjes, dat beloof ik.

Disclaimer:
Ik ben geen historicus, geen geleerde in welke zin dan ook en heb niet de illusie dat mijn kijk op de wereld het centrum van het universum vormt. Maar ik wil het je graag laten zien, mijn belevenissen delen en je vermaken. Ik neem geen politieke standpunten in, ben geen republikein maar ook niet per se een ‘Orangist’ zoals dat in de tijd van jdw heette. Mijn tijd is te beperkt om alles of zelfs maar veel te zien maar ik maak een begin. Ik wil de historie geen geweld aan doen. Alles wat ik beweer is mijn persoonlijke interpretatie van de feiten, en feiten bestaan niet. Mijn blauw is niet jouw blauw, misschien vind je mij een onwetend wicht, misschien lees jij de dingen anders, jij lust waarschijnlijk wel andijvie. Dan is dat ok.